روزگاران همه را در شب یلـدا ماندیم            در تب حـسرت و در تاب تـمـنّا ماندیم

تا شـنـیـدیم تویی مـنـجی و خواهی آمد            به مـناجات نـشـسـتیم و به نجوا مانـدیم

بر سـر جـادّه، سـجـّادۀ صبـر افـکـندیم            چشم بر کعـبۀ موعود به صحرا ماندیم

با دعـا بر تو هـمه‌روزه نـمـازی داریم            روی بر قـبـلۀ رویت به مـصلّا مانـدیم

«رفت حاجی به طواف حرم و باز آمد            ما به قربان تو رفتیم و همان جا ماندیم»

تو همانی که همه نور و حضوریّ و ظهور            ما هـمانـیم که در غـیبت کـبری ماندیم

عجب این نیست شکـیـبایی‌مان را ببرد            عجب این است به هجر تو شکیبا ماندیم

در فـراق تو دریغا! که غزل کم گـفتیم            وَ اگر هم که سرودیم، در آن وا ماندیم

واژه‌ها در صف توصیف شما مانده و ما            آه! از قــافــلـۀ قــافـیـه‌هـا جـا مــانـدیـم